We vroegen de veertienjarige danstiener Rebekka Loonstra of ze even in een spraakberichtje iets kon vertellen over Sportkampen en kregen een spraakwaterval van 13 minuten terug. Het is duidelijk dat Rebekka er vol van is! Daarom hier haar verhaal, want zeg nou zelf, beter hadden wij het niet kunnen vertellen. Het is gewoon een heel leuk verhaal.
Rebekka: “En het afwassen is ook leuk”
Geloof meer op de voorgrond
“Sportkampen is sowieso voor mij heel erg belangrijk en ik ben ook heel blij dat ik erheen ben gegaan twee jaar geleden, omdat het de start was van mezelf te verdiepen in mijn geloof. Vroeger ging ik gewoon altijd met mijn ouders mee naar de kerk en zei ik wel “Ja, ik ben Christen.” Maar dat was zeg maar niet een groot gedeelte van mijn leven. Dat was eerder een bijrol en sinds Sportkampen van 2020 is dat meer naar de voorgrond gekomen. En nu is dat het belangrijkste in mijn leven. En ik doe ook allemaal dingen ineens die te maken hebben met God en dat soort dingen, wat voor plan Hij heeft met mij. Omdat ik op afgelopen kamp er achter ben gekomen dat ik voor grote groepen mensen over God moet gaan praten, voor mijn gevoel, want toen ging ik een getuigenis doen en ik kreeg gewoon de hele crowd mee! En nu heb ik op ons kerkkamp een praatje gehouden en in de kerk laatst nog van vijf minuten lang en aankomende zondag mag ik tijdens de tienerdienst ook spreken. Dus dat is best wel heel erg veel allemaal en ik vind het ook heel vet.”
Sportkampen als basispakket
“Ik denk dat Sportkampen ook het duwtje in de rug heeft gegeven en ik denk ook dat ik op Sportkampen een beetje een basispakket heb gekregen van het geloof zeg maar, ik weet niet of je het zo mag noemen, maar daar afgelopen jaar zag ik hoe andere mensen gingen aanbidden en nu heb ik dat een beetje overgenomen en ik vind dat dus vet leuk, want iedereen staat zo te springen en te dansen en alles. Gewoon lekker hard te zingen enzo en dat vind ik echt heel leuk! En daarin zie je gewoon echt hoe het moet en heb je dus een veilige omgeving om gewoon te groeien in je geloof.”
Ik had dat nog nooit uitgesproken tegen iemand.
Maar ineens begonnen ze daarover te bidden en dat raakt me zo erg.
“Ik voel me gewoon op mijn gemak”
“Ik vind Sportkampen ook zo, ja, nu ga ik even naar iets heel anders toe, maar dat bedenk ik me nu ineens. Maar ik vind Sportkampen dus ook echt heel erg leuk, omdat er zóveel tieners zijn, die allemaal heel anders zijn, misschien zijn sommige niet eens echt christelijk. Want in mijn team van afgelopen jaar zaten niet eens christelijke mensen, sommigen dan. En alsnog kunnen we het zó goed vinden met elkaar en voel ik me gewoon op mijn gemak bij die mensen en kan ik gewoon helemaal mezelf zijn, terwijl het echt honderd tieners zijn die ik niet ken. Ik ben gewoon niet bang om daar mezelf te zijn, omdat er zo’n sfeer hangt, dat je, zeg maar, niemand vindt iets te gek. Iedereen denkt “oke, is goed” als je iets doet wat andere mensen heel raar zouden vinden, normaal gesproken buiten Sportkampen, op school bijvoorbeeld. Als je iets zou doen en dat zouden andere mensen misschien raar vinden op school, maar op Sportkampen denken mensen “oke, is goed eh doei”. Het boeit ze zeg maar niets wat je doet daar, omdat ze niks te gek vinden. En dat vind ik echt heel fijn. Ik was er na een tijdje echt gewend aan geraakt en dat is heel chill en ik wil het liefste nu ook overal dat dat zo is, maar dat is helaas niet zo. Maar iedere keer als ik dan op Sportkampen ben geniet ik dan volop en als ik dan thuis kom van Sportkampen mis ik het al echt gewoon gelijk al als ik wegrijd van Sportkampen. Zelfs op de ochtend van de laatste dag mis ik Sportkampen al en nu mis ik het ook heel erg, en ik wil ook heel graag terug, maar dat kan niet, want dat duurt nog even.”
Allemaal nieuwe mensen
“Ik heb eigenlijk het afgelopen jaar heel veel geleerd, omdat ik dus het jaar ervoor niet heel erg bezig was met het geloof. Ik luisterde af en toe wel christelijke muziek, ik ging wel mee naar de kerk en daar bleef het ook bij, ik las ook niet echt heel erg de bijbel ofzo. Ik las het wel maar ik had niet echt mijn hoofd erbij zeg maar. In 2020 was het nog een beetje nog het leren kennen hoe het nu eigenlijk echt zit en ik werd op dat kamp ook echt heel erg… voor mijn gevoel is mijn hart toen echt aangeraakt door God. En is er zeg maar een begin gemaakt dat nu is uitgebloeid tot iets heel groots en ik hoop alleen maar dat het nog groter mag worden. Afgelopen jaar, 2021, toen had ik wel dagelijks iets wat gebeurde dat ik dacht: “Wajoo, wat is dit?” De eerste dag had ik gewoon sowieso al dat er allemaal verschillende mensen waren en dat ik dacht: “Oh, gaat het wel goed komen?” Maar ‘s avonds al, toen was het al helemaal fun met al die mensen. Ik dacht: “Ja, gaat het wel goed komen?” omdat er helemaal nieuwe mensen bij ons in het team erbij kwamen, die niet christelijk waren. Ik dacht: “Oh, gaat het nog wel leuk worden nu?” Maar het was gewoon echt super leuk en het was super gezellig.”
Gebeden waar niemand van wist
“De tweede dag en de derde dag en de vierde dag allemaal op rij had ik de hele dag ’s avonds dat er werd gebeden door Joanne of Kirsten [red: coaches] voor mij en dan gingen ze ineens, terwijl ze aan het bidden waren begonnen ze over iets te bidden waar ik op dat moment heel erg mee bezig was in mijn hoofd en ik had dat niet uitgesproken. Ik had dat nog nooit uitgesproken tegen iemand. Maar ineens begonnen ze daarover te bidden en dat raakt me zo erg en daar had ik het ook over gehad tijdens mijn getuigenis op die bank [red: het podium]. Ik heb ook veel uitspraken van mijn coaches meegenomen, maar ik heb ook dingen geleerd zoals dat je niet kan beseffen hoeveel God van je houdt. En je kan zijn liefde misschien niet altijd voelen, want ik voel ook niet altijd de liefde van iemand anders, gewoon van een mens. Dus het is niet erg om een keer zijn liefde niet te voelen. Dat heb ik sowieso meegenomen en ook gewoon een beetje kleine dingen eigenlijk.”
Ik streef er nu ook naar om zoveel mogelijk te leren en zoveel mogelijk te voelen van God
en dat heb ik eigenlijk allemaal een beetje op een rijtje gekregen op Sportkampen.
Over de gedacht dat geloof als een puzzel is
“En ook: ik zag het geloof als een kleine puzzel daar kwam ik op Sportkampen ook achter dat ik het een beetje zo zie. Op Sportkampen bedacht ik de gedachte dat geloof is als een puzzel en dan leg een puzzel en dan kijk je ernaar en dan zie je dat je een stukje mist. En dan heb je het stukje terug gevonden en dan leg je die in de puzzel en dan kijk je nog een keer naar de puzzel en dan mist er weer een ander stukje en dat zie ik eigenlijk dus iedere keer als je dan een vraag hebt over het geloof of een twijfel, dan is dat een missend puzzelstukje. En als je daar dan een antwoord op hebt gevonden of rust hebt gevonden daarover dan leg je het puzzelstukje weer terug, maar dan op het moment dat het weer terug ligt, dan is er weer een ander ding wat je bezighoudt en dan steeds blijft het maar doorgaan, maar steeds hoe verder je de puzzel afmaakt, hoe meer je leert en hoe verder… eh ja niet hoever, maar hoe meer je ook leert in het geloof en hoe beter is je relatie met God en dat is ook steeds eigenlijk waar ik me aan houd, dan denk ik: “Oh, ik ga echt nooit hieruit komen” met iets dat me heel erg bezig houdt ofzo en dan denk ik: “Ja, maar het zal ook niet voor eeuwig zijn dat dit zo is, want er zal ook later nog wel iets komen dus dan moet eerst dit afgesloten zijn en dan komt er iets nieuws”. Zeg maar zo zie ik het dan een beetje. Dus eigenlijk is de puzzel nooit compleet. Je weet nooit alles en er blijven altijd nog dingen om te leren. Ik streef er nu ook naar om zoveel mogelijk te leren en zoveel mogelijk te voelen van God. En zoveel mogelijk te doen wat God zou willen dat ik doe en dat heb ik eigenlijk allemaal een beetje op een rijtje gekregen op Sportkampen. Zeg maar allemaal een beetje in mijn pakket gekregen.”
Je maakt super veel vrienden en leert communiceren met God
“Ik denk dat Sportkampen een plek is waar je heel veilig dingen kan doen, vragen kan stellen die je bezighouden en dat er eigenlijk altijd wel mensen zijn waarmee je kunt praten. En mensen zijn die je leuk vinden, eigenlijk vindt volgens mij iedereen elkaar daar echt super leuk. En ook natuurlijk het zingen aan tafel. Dat vind ik ook zo vet leuk! Oh, daar heb ik echt zo’n zin in! Dat vind ik ook echt heel leuk! En daarom vind ik ook echt dat andere tieners moeten komen. Omdat het eigenlijk een ervaring is die je niet wil missen, want als je dit hebt meegemaakt dan neem je eigenlijk een soort van sprint in je geloof en dan vanuit daar kun je het verder opbouwen en kun je gewoon gaan. En je maakt ook echt super veel vrienden. Dat is echt niet normaal. En het is ook eigenlijk gewoon een ding om naar uit te kijken en naar toe te leven aangezien je nu misschien op een plek bent in je leven dat je gewoon niet weet wat je moet doen en dan ben je gewoon bij allemaal mensen die je gewoon antwoord kunnen geven en je kunnen helpen om bijvoorbeeld te kunnen communiceren met God. Aangezien ik soms bid om te vragen en dan een antwoord te krijgen, terwijl misschien krijg ik het ook wel maar heb ik het gewoon niet door.. dat vind ik dan af en toe een beetje moeilijk en daar word je dan super goed bij geholpen op kamp, omdat er dan allemaal mensen zijn die je verder kunnen helpen in het geloof en jou dingen kunnen leren en dat is echt heel fijn. Dat je ook een soort van een plek hebt met mensen om op te bouwen en het gaat niet alleen maar om de dingen in je hoofd, dus met de puzzel en allemaal dingen die je leert maar het is vooral echt met God. Je leert er ook echt oprecht dat God je gewoon wilt vergeven als je er om vraagt en dat God niks te gek vindt. Want je krijgt het misschien wel aangeleerd als je met het geloof bent opgegroeid, maar uiteindelijk besef ik persoonlijk dat niet altijd, ik besef ook niet altijd dat God je óveral bij kan helpen, maar echt overal. “Nee, dit kan ik wel zelf doen, ik denk niet dat God hierbij wil helpen”, maar juist bij alle dingen wil hij, zeg maar, helpen. En dat leer je daar ook heel erg.”
“Als je tussen de 12 en 17 bent, moet je gaan van mij!”
“Sportkampen draait, gaat ook om sport en ook om spel en dat is vet leuk! Dus als je een tiener bent en je bent nog onder de 17 of je bent 17, dan móet je gaan! Je gaat er echt spijt van krijgen. Als je tussen de 12 en 17 bent, moet je gaan van mij! Omdat je anders spijt gaat krijgen diep van binnen, omdat je dan pas hoort hoe leuk het is en dan ben je al 18 en dan denk je: “Ah nee! Was ik nou maar gegaan!” Dus ja, en ook al ben je niet christelijk, zelfs dan is het kamp ook nog super leuk! Dus het is eigenlijk gewoon een kamp voor iedereen bijna wel. En het afwassen is ook leuk.”