Je staat op het podium. De lichten zijn op jou gericht en je weet dat dit het moment is waarop je moet knallen. Waarop je gaat knallen, want je bent goed. In de twee seconden die je hebt voordat de muziek begint, gaat er veel door je hoofd. Een onzekere scheut. Je hebt wat flashbacks van de teams die hiervoor de vloer ownden. Je dwingt jezelf te focussen, maar daar is maar één seconde voor. Je uitstraling en moves worden meegenomen door de muziek die steeds harder door de zaal klinkt. De onzekerheid wordt opgesloten in een kamertje en maakt plaats voor attitude, zodat ze de komende paar minuten niet meer tevoorschijn kan komen. Het liefst nooit meer. Want je bent een danser en kwetsbaar zijn is zwak.
Dans is mijn passie. Niet alleen jezelf mee laten slepen door de muziek, maar ook de muziek tot een nog hoger level brengen door de bewegingen die je erop maakt, heerlijk. Dans is niet alleen een passie, het is een cultuur, een levenshouding. Dat zal je wel herkennen in de sport die jij doet. Je gaat er in op. Het is je uitvlucht, maar ook je toevlucht. Dans is de taal die ik spreek. Ik adem dans. Ik denk dat onbewust iedereen dat doet, alleen zal niet iedereen het ‘dans’ noemen.
“Dans is niets zonder God”
Net zoals andere sporten, is dans een harde wereld. Arrogantie, attitude, de beste willen zijn en een ander niets gunnen het komt veelvuldig voor. Wat een gemis dat het bij sommigen het enige is waarvoor ze leven en het enige is waar ze de (kortdurende) bevestiging uit krijgen waar ze zo hard naar op zoek zijn. Die bevestiging houdt op wanneer een andere danser beter is, of een ander team wint. Ergens is het dan best jammer dat jouw sport dan niet meer het leven is, maar dat je erdoor wordt geleefd. Dan ligt je identiteitsbepaling in een pure discipline, terwijl je identiteit zoveel rijker wordt als je God in sport betrekt! Wanneer ik als danser God niet zou betrekken mis ik nog meer dan alleen mijn identiteit, omdat ik geloof dat dans een taal is. Om nog maar niet te spreken over het talent en plezier, rechtstreeks gekregen van God! Dans is niets zonder God. Het zou dus zo prachtig zijn als Hij – de God die de dans gemaakt heeft – de ogen en oren van dansers opent voor de taal die Hij daarmee gecreëerd heeft. En zo ook bij anderen sporten..
“Je mist geen bevestiging,
want je hebt al gewonnen”
Ik heb competitie in sporten nooit echt fijn gevonden als ik weet dat ik niet kan winnen. Ik doe liever iets niet dan dat ik iets niet goed doe. Of positief gezegd: Als ik iets doe, doe ik het goed. Maar ondanks mijn competitieve houding, vind ik nog iets anders veel belangrijker. Tijdens de wedstrijden die ik doe wil ik dat God met zijn liefde aanwezig is, door mij heen werkt en zichtbaar wordt. De balans tussen strijden voor de winst én getuigen én in mijn houding laten zien wie God is, is elke wedstrijd weer een zoektocht. Ik vind het prachtig om ‘tegenstanders’ te vertellen wat voor winst er ook voor hen is als ze Jezus leren kennen. Op zo’n moment wordt een tegenstander maar relatief.
Wanneer we niet gefocust zijn op anderen of onszelf, maar op Jezus, wordt sporten heel anders. Je mist geen bevestiging, want je hebt al gewonnen. Je hoeft niet beter te presteren dan je kan, want je identiteit ligt in God. En daardoor ga je shinen!
In die twee seconden voordat de muziek begint, klinkt de vraag: “Voor wie doe je dit?”. Ik heb nog net genoeg tijd om te zeggen: “Deze is voor U, Heer!”