Donderdagochtend 21 februari, iets voor 11:00 uur. Daar zit je thuis op de bank. Nog een paar minuten en dan is het zover. Eindelijk mag je die envelop open maken die een paar dagen geleden op de deurmat is gevallen. Je weet dat sommige de envelop al hebben open gemaakt, dat anderen er doorheen hebben gekeken, maar jij? Jij beheerst jezelf. En dan verspringt die wijzer en sta je aan! Het Leiderschapsevent van Next Move is begonnen en je kan alleen nog maar vooruit.
DARE TO MOVE!
Persoonlijk geloof ik dat iedereen een leider is. In ieder geval over je eigen leven en van daaruit mag je groeien in het leiden van anderen. Het is verweven met het leven. Waarin, als je ouder wordt, je mag leren om steeds meer te leven om anderen in hun kracht te zetten, waardoor er aan beide kant groei ontstaat. Ik ervaar het als getrouwde man, als vader van drie kinderen, als directeur van Next Move. Door schade en schande wijs geworden. Door het leven te leven. Door te vallen en weer op te staan. Gegroeid. Precies dit willen we aanraken. Zodat ook de leiders die mee zijn gegaan op het NXM Leiderschapsevent gaan groeien in hun identiteit in Jezus en sterk mogen staan vanuit hun karakter, van wat God al in hen heeft gelegd. Dus hebben we er voor gezorgd dat de deelnemers in situaties terecht zouden komen waarin ze wel vooruit moesten. Alles verpakt in het real-life spel: “Dare to Move”.
“Iedereen is een leider”
in ieder geval over je eigen leven
Het was een fantastisch (en) ingenieus spel: Een reis naar Praag met onderweg drie naadloos verweven spelelementen. Ten eerste moest elk team bepalen welke extra routes ze zouden afleggen om punten te behalen (zie foto hieronder). Ten tweede kreeg elk team, elk uur, 10 minuten de tijd om drie kaarten te spelen van de Next Move variant van “Monopoly deal”. En als laatste kreeg elk team €10 per persoon om een slaapplaats te regelen voor de eerste nacht.
Dit alles leverden natuurlijk de nodige uitdaging, verontwaardiging, frustraties, lol en unieke situaties op. Zo besloot het ene team om de nacht door te trekken op een station en een ander team sliep in een viersterrenhotel via de conducteur. Precies díe keuze, de keuze voor of tegen comfort, bleek uiteindelijk de ‘game winner’ te zijn. Team vier besloot namelijk al hun geld te bewaren en kreeg daarvoor het maximaal aantal punten voor dit onderdeel waardoor ze met een paar punten verschil wonnen. Dertig uur na het startmoment vanuit hun eigen huis waren alle teams op hun bestemming, Praag.
Na het inchecken in een verrassend hip hostel en een goed vullend driegangendiner hadden we op de vrijdagavond de eerste dienst. Vanuit Gideon sprak ik over “Dare to look back”. Net zoals Gideon moeten we sommige altaren, van bijvoorbeeld het gezin waaruit we komen, afbreken om een nieuw altaar voor God te bouwen. Dit kan uitdagend zijn, spannend en ook pijnlijk, maar we mogen weten dat God al heeft gegeven wat nodig is. En vanuit die waarheid hebben we teruggekeken op onze reis tot nu toe. De reis naar Praag, maar ook de reis van het leven. En daarin is het gezin waaruit je komt veelbepalend. Het was prachtig om te merken dat Gods Geest de ruimte kreeg om te spreken. De beheerster van het pand waar we zaten was tijdens de aanbidding zelfs dichtbij ons komen zitten. Na afloop vertelde ze dat ze het zingen zo mooi vond en dat ze niet anders wilde dan heel dichtbij zijn.
“GOD HEEFT AL GEGEVEN….”
De zaterdagochtend begon niet al te vroeg en na een heerlijk ontbijt was het tijd voor de “City run”. Langs zes verschillende toeristische hoogtepunten in zo min mogelijk tijd om op elke plek meegenomen te worden in het verhaal van Gideon. Ik stond zelf bij de Sint-Vituskathedraal. Een groot bouwwerk gebouwd over een periode van zevenhonderd jaar. De bedenker is al lang gestorven en veel mensen die hebben meegebouwd hebben nooit het eindresultaat gezien. De enkeling vergeten. De enkeling die het verschil maakt. Zo ook Gideon, de jongste in zijn gezin, een onbelangrijk gezin, uit één van de kleinere stammen van zijn volk. Geloof jij dat je weleens geroepen zou kunnen zijn voor iets dat veel groter is dan jijzelf? Iets waarvan je het eindresultaat misschien wel nooit zult zien?
Na de city run, die voor sommige teams meer leek op een city walk, lieten we Praag achter ons. Vaak is de gekozen bestemming toch niet de daadwerkelijk eindbestemming. Alle teams gingen voor deze nieuwe reis gezamenlijk met de trein naar Dresden waar we een ontspannen, sportieve, middag hadden en een dienst in de avond.
Dit alles leidde uiteindelijk naar een bijzonder moment op de zondagochtend: de Arena. Na een weekend waar je veel meegemaakt en geleerd hebt, waar je Jezus dichtbij hebt mogen ervaren, waar je nieuwe dingen hebt ontvangen waar je mee aan de slag kan, kickt de vaak harde realiteit van het leven er weer in. En om ons hier op voor te bereiden stapten we één voor één de arena in. Staand voor wat God gegeven heeft, kreeg elk persoon in de arena aanvallen op zich afgevuurd die de wereld je dagelijks toe (kan) bijten. Blijf dan maar eens staan voor waar jij in gelooft! Als je de arena dan had “overleeft” mocht je op je knieën vallen en je overgeven aan je teamleden om voor te bidden. Eén jonge vrouw is mij met name bij gebleven. Op het moment dat ze de arena instapte waren daar al de tranen. ‘Ik word nu al aangevallen’ klonken haar eerste woorden, maar ze herpakte zich. Met enige terughoudendheid opende ik toch de aanval: ‘Dit zeg je nu wel mooi, maar zodra het moeilijk wordt kruip je weer in je schulp.’ Haar antwoord: ‘Dat klopt, maar ik kom er ook weer uit.’
Jonge mannen en vrouwen die weer een stukje dichter bij hun bestemming komen. Wat een krachtige plek waar door kwetsbaarheid openbaring komt. De eer komt toe aan de man of de vrouw die daadwerkelijk in de arena gaat staan.
DARE TO MOVE